خستگی از آن چشمان باز توست و دیگر هیچ
با چشمان باز تو می گویم
که خسته نیستم هرگز،
این باکرۀ بی گذشت ِ امروز ِ زمان است که خسته است
که دیگر تکرارِ پوچ ِ خود را
بی حضورِ من پرسه می زند و
دست نیافتنی تر از همیشه
از من می گذرد
ومرا تا ابد
دربی وفایی دخترانه‌اش جا می گذارد...
...
با چشمان باز تو می گویم
که خسته نیستم هرگز،
این عروس ِ سفید پوش ِ دیرروزهاست که خسته است
که می گرید برای تاج ِ خندۀ جشن ِ شبانه اش
که در سکوت ِ شب شکسته شد
از سیلی لحظه هایی که هرگز به شادی صبح نرسیدند...
...
با چشمان باز تو می گویم
که خسته نیستم هرگز،
این بیوۀ همیشه تنهای فرداهاست که خسته است
چرا که چهره زیبای دیروزش
ازحسرت ِ آن عشق نافرجام لحظه های بی بازگشت
به یغمای دست بی رحم زندگی رفته است...
...
با چشمان باز تو می گویم
که خسته نیستم هرگز،
من هنوز سرشارم از بودن
و هنوز بر لبۀ تلخ ِ التهاب ِ این زندگی
و درازدحام این چشمان باز
و لحظه هایی که دیگر به هیچ می مانند
با اشتیاق به انتظارایستاده ام...
...
با چشمان باز تو می گویم
از تنهایی این چشمان بسته
بی نیاز از تمام آنچه هست
و آنچه از من دریغ گشت
که خسته نیستم هرگز،
چرا که این مردۀ پوسیدۀ من
تنها چیزی که نمی فهمد خستگی‌ست...